ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Τα τελευταία επεισόδια στην Ελλάδα έχουν προκαλέσει θλίψη στους απανταχού Έλληνες. Προσωπικά, πιστεύω ότι τα επεισόδια αυτά ήταν κάτι το αναμενόμενο, αν λάβει κανείς υπόψη την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν στιγμές στην Ελληνική Ιστορία που φτάσαμε στο ΆΡΙΣΤΟΝ. Δυστυχώς, σήμερα φτάσαμε στο ΧΕΙΡΙΣΤΟΝ. Έχουμε καταντήσει ένας λαός που αυτοκαταστρέφεται καθημερινά και η ευθύνη βαραίνει όλους μας.

Σύντομα θα αρχίσει η «καταγραφή των υλικών, ηθικών, κοινωνικών και πολιτικών ζημιών». Μέσα σε αυτό το χάος και ενώ όλοι θα «ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει», κάποιοι θα πρέπει να αρχίσουν να προγραμματίζουν την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Ο κάθε ένας από εμάς θα πρέπει να αρχίσει να ρωτά τον εαυτό του (και τους γύρω του) τις πιο κάτω ερωτήσεις:

Ώς Έλληνες, από που ερχόμαστε, που βρισκόμαστε και που θέλουμε να πάμε;

Ποιο είναι το ΟΡΑΜΑ, οι ΑΡΧΕΣ και τα ΙΔΑΝΙΚΑ του σύγχρονου Ελληνισμού;

Ποιες είναι οι προτεραιότητες μας ως Πολίτες, ως Κράτος, ως Έθνος;

Ανάμεσα μας υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι που μπορούν να ηγηθούν της προσπάθειας για ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η προσπάθεια πρέπει να ξεκινήσει από τους ΠΟΛΙΤΕΣ. Το Ελληνικό Έθνος πρέπει να καθοδηγεί το Ελληνικό Κράτος. Η Ελληνική Παιδεία πρέπει να αποτελέσει την βάση για το μέλλον. Πρέπει όλοι να «μορφωθούμε Ελληνικά».

Δεν είναι ώρα για κλάματα, διχόνοια και απαισιοδοξία (άλλωστε αυτά μας οδήγησαν στη τωρινή κατάσταση). Έφτασε η ώρα για αυτοκριτική (όχι αλληλοκριτική), προβληματισμό, ανασύνταξη, προγραμματισμό και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Κυπριακό Πρόβλημα: Τα δικά μας λάθη συνεχίζονται

Τα πανηγύρια των εκλογών έχουν τελειώσει. Η Κύπρος έχει νέο Πρόεδρο, τον Δημήτρη Χριστόφια. Ο κύριος Χριστόφιας είναι άνθρωπος αγαπητός και σεβαστός, έτοιμος να συζητήσει με ειλικρίνεια και καλή πρόθεση το Κυπριακό Πρόβλημα. Ο κύριος Χριστόφιας επενδύει πολλά στις καλές σχέσεις που διατηρεί με τουρκοκυπριακούς κύκλους αλλά κυριώς με τον ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας Ταλάτ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τί γίνεται όμως παρακάτω;

Πρόσφατα, μετά από συμφωνία Χριστόφια-Ταλάτ, έχουν συσταθεί κάποιες Ομάδες Εργασίας και Τεχνικές Επιτροπές (με εκπροσώπους Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) για συζήτηση «διαφόρων πτυχών του Κυπριακού Προβλήματος». Οι επιτροπές αυτές συνεδριάζουν πυρετοδώς. Το κλίμα αρχικά ήταν «καλό» αλλά οι διαφωνίες επί της ουσίας παραμένουν τεράστιες.

Διάφοροι «τελάληδες» άρχισαν πάλι (βλέπε Σχέδιο Ανάν 2004) να μιλούν για μια «τελευταία ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού». Αυτοί λοιπόν οι «τελάληδες» οι οποίοι προέρχονται εντός και εκτός της νέας Κυπριακής ηγεσίας (γνωστοί πλέον σε όλους), διατυμπανίζουν πως «τυχών αποτυχία αυτών των διαπραγματεύσεων θα οδηγήσει σε οριστική διχοτόμηση της Κύπρου». Μα δηλαδή ποιούς προσπαθούν να πιέσουν; Αυτά που έλεγαν οι ξένοι όταν προσπάθησαν να μας επιβάλουν το Σχέδιο Ανάν και να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, τα λέμε τώρα εμείς οι ίδιοι; Με άλλα λόγια εξασκούμε πίεση στους δικούς μας διαπραγματευτές! Αν είναι δυνατόν...

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα βγει κάτι καλό μέσα από αυτήν την νέα «διαπραγμάτευση». Ο λόγος για μένα είναι απλός: η Τουρκία, που είναι και η κατοχική και ρυθμιστική δύναμη στην Κύπρο (ο Ταλάτ είναι ένας απλός διαχειριστής), δεν έχει προς το παρόν τίποτα να κερδίσει από την επανένωση του νησιού. Αντιθέτως, η παρούσα κατάσταση εξυπηρετεί σχεδόν πλήρως τα στρατιωτικά και γεωπολιτικά της συμφέροντα, κάτι που μάλιστα της επιτρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή της και σε άλλα μέτωπα (βλέπε Θράκη).

Άσχετα με την προσωπική μου εκτίμηση για το αποτέλεσμα αυτών των συνομιλιών, σέβομαι την προσπάθεια που γίνεται και δίνω πίστωση χρόνου. Καλώ όμως όλους αυτούς τους «δικούς μας» οι οποίοι προμηνύουν την «οριστική διχοτόμηση της Κύπρου» να σιγήσουν και να σταματήσουν να εξασκούν ψυχολογική πίεση στο λαό μας. Το κόλπο αυτό δοκιμάστηκε και «δεν πιάνει» με τους Έλληνες της Κύπρου (βλέπε ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν).

Ελληνική Κυπριακή Αφέλεια

Ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου κύριος Χριστόφιας έχει συνάντηση με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ταλάτ (21 Μαρτίου 2008). Ο κύριος Χριστόφιας δήλωσε ότι οι δυο πλευρές πρέπει να λύσουν το Κυπριακό Πρόβλημα με μια «κυπριακή λύση» (ο Ιωάννης Κασουλίδης την ονομάζει «ενδοκυπριακή») και πως οι Μητέρες Πατρίδες (βλέπε Ελλάδα και Τουρκία) και οι Εγγυήτριες Δυνάμεις (βλέπε Ελλάδα, Τουρκία και Ηνωμένο Βασίλειο) θα πρέπει να αφήσουν τους Κύπριους να βρουν μια λύση μεταξύ τους. Όλα αυτά ακούγονται πολύ λογικά και ανθρώπινα. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράματα.

Το Κυπριακό Πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα κοινοτικών διαταραχών. Το Κυπριακό Πρόβλημα είναι πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής της Κύπρου από μια ξένη στρατιωτική δύναμη, την Τουρκία. Αν και συμφωνώ με τον «ενδοκυπριακό διάλογο» ως μέσο οικοδόμησης εμπιστοσύνης, πιστεύω ότι όσο και να συζητούμε με τον Ταλάτ (ή τον κάθε Ταλάτ), αν δεν υποχωρήσει η Τουρκία δεν επανενώνεται η Κύπρος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν θα λυθεί το Κυπριακό. Το Κυπριακό μπορεί να λυθεί αλλά η Κύπρος δεν πρόκειται να επανενωθεί.

Προτού αρχίσουμε να διαπραγματευόμαστε μια (ενδο)κυπριακή λύση πρέπει να αποχωρήσουν τα Τουρκικά κατοχικά στρατεύματα απο το νησί. Επιτρέπεται να συζητούμε και να διαπραγματευόμαστε δήθεν (ενδο)κυπριακή λύση υπό την απειλή 40,000 Τούρκων στρατιωτών;

Μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς το ΟΧΙ

Τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο τοποθετούνται παραδοσιακά σε δύο αντίθετους πόλους, στα δύο άκρα: Δεξιά (ΔΗΣΥ) και Αριστερά (ΑΚΕΛ). Τα δύο αυτά κόμματα συνήθως «ελέγχουν» το 64% των Κυπρίων ψηφοφόρων. Το υπόλοιπο 36% των Κυπρίων φαίνεται να απορρίπτει αυτόν τον διπολικό κομματισμό και η ψήφος του διαμοιράζεται μεταξύ ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, κ.ά..

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό το «υπόλοιπο 36%» των Κυπρίων αποτέλεσε την βάση του 76% των υποστηρικτών του ΌΧΙ κατά το δημοψήφισμα του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν το 2004. Κατά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2008, αυτή η «βάση του ΟΧΙ» μοιράστηκε μεταξύ των υποψηφίων της Δεξιάς και της Αριστεράς. Με άλλα λόγια η ομάδα αυτή των πολιτών που το 2004 διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία, μέχρι το 2008 διασπάστηκε, κατι που άλλωστε ήταν και ο στόχος αυτών που επιδιώκουν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ομάδα αυτή του λαού, η οποία επεκτείνεται πέραν του κεντρώου χώρου, χρειάζεται ένα νέο ηγέτη ο οποίος κατανοεί, πιστεύει και εννοεί τη σημμασία του ΟΧΙ. Γιατί στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού, το ΝΑΙ (ή παρολίγον-ΝΑΙ) αποτελεί συνταγή υποχώρησης ενώ το ΟΧΙ μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί.

Και τώρα Προσγείωση...

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος που κατά τους Τούρκους (και κάποιους νεοκύπριους) αποτελούσε εμπόδιο στη λύση του Κυπριακού, έχει περάσει πλέον στο παρασκήνιο. Οι «ξένοι» δηλώνουν αισιόδοξοι και εμείς μοιραζόμαστε αυτήν την αισιοδοξία. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, αφού καλωσόρισε την απομάκρυνση του Παπαδόπουλου από την ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, απέστειλε κιόλας επιστολή προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Γκι-μουν ενόψει της αναμενόμενης νέας διαδικασίας λύσης του Κυπριακού. Στην επιστολή του ο Ταλάτ επισημάνει ότι οι διαπραγματεύσεις πρέπει να ξεκινήσουν με βάση το Σχέδιο Ανάν 5, και επιμένει ότι το νέο κράτος πρέπει να δημιουργηθεί με "παρθενογένεση". Με άλλα λόγια δεν μιλά ούτε καν για ομοσπονδία αλλά για συνομοσπονδία. Ζητά επίσης όπως σε περίπτωση αποτυχίας της νέας προσπάθειας, τα Ηνωμένα Έθνη εξετάσουν το ενδεχόμενο αναγνώρισης της "ΤΔΒΚ".

Η προεκλογική πτήση έχει συμπληρωθεί.

Προς όλους αυτούς που πετούσαν στα σύννεφα έχω να πω το εξής:

Πλήρωμα καμπίνας, παρακαλώ ετοιμαστείτε για Προσγείωση...

Cabin crew, prepare for landing…

Έρχονται Χρόνια Δύσκολα

Το 2004, η συντριπτική πλειοψηφία (76%) του Ελληνο-Κυπριακού λαού αντιστάθηκε στην επιβολή του Σχεδίου Ανάν και την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέσα σε 4 χρόνια, η πλειοψηφία αυτή διασπάστηκε λόγω Προεδρικών Εκλογών 2008. Η μόνη περίπτωση να γινόταν αυτό ήταν να αποκλειστεί ο Παπαδόπουλος από τον πρώτο γύρο των εκλογών, κάτι που έγινε. Άλλοι ψήφισαν Χριστόφια και άλλοι Κασουλίδη. Δημοκρατικό δικαίωμα θα μου πείτε. Συμφωνώ. Όμως, από τώρα και στο εξής, άτομα τα οποία υπερασπίστηκαν την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας (βλέπε ιστορικό ΟΧΙ) θα βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα (κυβέρνηση vs. αντιπολίτευση) ως απλοί, ακόλουθοι στρατιώτες. Την ηγεσία (και στα δυο στρατόπεδα) την έχουν πλέον αναλάβει άτομα που έδειξαν "μειωμένες αντιστάσεις" στο παρελθόν. Αυτό το έργο κάπου το έχω ξαναδεί. Πολύ φοβάμαι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Κύπρο. Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Πριν και μετά από κάθε μεγάλο επίτευγμα, μοιραζόμαστε στα δύο. Έρχονται χρόνια δύσκολα και από ότι φαίνεται θα μας βρουν διχασμένους. Εκτός και αν...

Προεδρικές Εκλογές και Κυπριακό Πρόβλημα

Ο πρώτος γύρος των Προεδρικών εκλογών στην Κύπρο έχει λήξει. Τα αποτελέσματα: Ιωάννης Κασουλίδης (33.51%), Δημήτρης Χριστόφιας (33.29%), Τάσσος Παπαδόπουλος (31.79%). Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος ο οποίος ηγήθηκε του Κυπριακού Ελληνισμού κατά την απόρριψη του διχοτομικού Σχεδίου Ανάν το 2004 πέρασε στο παρασκήνιο. Η Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας θα κριθεί στο δεύτερο γύρο μεταξύ του Ιωάννη Κασουλίδη και του Δημήτρη Χριστόφια. Οι δύο αυτοί πολιτικοί θεωρούνται απο τους ξένους ως «ρεαλιστές». Ο «ξένος παράγοντας» ευελπιστεί πως και οι δύο θα είναι πιο «εύκολοι» συνομιλητές στις διαπραγματεύσεις για (δια)λύση του Κυπριακού. Ο λαός αναμένει τις «νέες εξελίξεις» με αγωνία.

Όποιος και να είναι ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου θα πρέπει να κατανοήσει καλά ότι με 33% των ψήφων (που είναι και το αληθινό ποσοστό που ελέγχουν λόγω παραδοσιακής κομματικής ταυτότητας) δεν μπορεί να εγκριθεί Σχέδιο Λύσης του Κυπριακού σε δημοψήφισμα. Όποιος και να είναι ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου θα πρέπει να σεβαστεί το ΟΧΙ του 76% του Κυπριακού λαού στο Σχέδιο Ανάν και να μην το συγχύσει με το αποτέλεσμα των Προεδρικών εκλογών. Δυστυχώς, ο «ξένος παράγοντας» έχει ήδη ερμηνεύσει τον αποκλεισμό του Τάσσου Παπαδόπουλου ως αναίρεση / διαγραφή του ιστορικού ΟΧΙ. Αυτή είναι μια λανθασμένη και επικίνδυνη εκτίμηση για την οποία φέρουμε και εμείς μεγάλη ευθύνη. Σύντομα, όταν ο λαός αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν «νέα σχέδια», όταν αντικρύσει ξανά μπροστά του το καμουφλαρισμένο πλέον Σχέδιο Ανάν, θα ξαναπεί ΟΧΙ. Τουλάχιστον για τον λαό, σε θέματα επιβίωσης λειτουργεί το ένστικτο αντί το κόμμα. Έτσι άντεξε ο Ελληνισμός στην μαρτυρική Κύπρο για τρεις χιλιάδες χρόνια και έτσι θα αντέξει για άλλες τρεις χιλιάδες.

Λύση του Κυπριακού ή Απελευθέρωση και Επανένωση της Κύπρου;

Παρακολουθώντας (εξ αποστάσεως) τις εξελίξεις για την Κύπρο, παρατηρώ ότι ο Κυπριακός λαός καλείται (σχεδόν επιτακτικά) να απαντήσει στο πιο κάτω ερώτημα: «Ποιό είναι τελικά το πρώτο ζητούμενο; α) Λύση του Κυπριακού ή β) Απελευθέρωση και Επανένωση της Κύπρου;». Ως συνήθως, οι απαντήσεις τείνουν προς τα δύο άκρα. Ο λαός έχει (για άλλη μια φορά) διχαστεί σε δύο στρατόπεδα. Το ένα επιδιώκει Λύση του Κυπριακού και το άλλο επιδιώκει Απελευθέρωση και Επανένωση της Κύπρου.

Υπό κανονικές συνθήκες, τα δύο αυτά ζητούμενα θα έπρεπε να ήταν ταυτόσημα. Λόγω όμως διαφόρων συμφερόντων (εντός και εκτός Κύπρου), έχει δημιουργηθεί ένας αχρείαστος διπολισμός ο οποίος, αν και θα καθορίσει την εκλογή του νέου Προέδρου, μπορεί να επιφέρει δυσμενείς συνέπειες για την Κύπρο. Κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο (όπως και κατά την περίοδο πριν το δημοψήφισμα του 2004), ο λαός δέχεται μια συνεχή «πλύση εγκεφάλου» ότι τα δύο ζητούμενα δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Στην πραγματικότητα όμως, τα δύο είναι εκ φύσεως αλληλένδετα: Λύση του Κυπριακού σημαίνει Απελευθέρωση και Επανένωση της Κύπρου.

Επομένως, αφού η απάντηση συνήθως εξαρτάται από την ερώτηση, ας αφήσουμε τα «διχοτομικά ερωτήματα» και ας αρχίσουμε να θέτουμε το σωστό ερώτημα στον Κυπριακό λαό (και στους ξένους): «Με ποιό τρόπο μπορεί να επιτευχθεί μια Λύση του Κυπριακού που θα βασίζεται στην Απελευθέρωση και Επανένωση της Κύπρου;»