Ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου κύριος Χριστόφιας έχει συνάντηση με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ταλάτ (21 Μαρτίου 2008). Ο κύριος Χριστόφιας δήλωσε ότι οι δυο πλευρές πρέπει να λύσουν το Κυπριακό Πρόβλημα με μια «κυπριακή λύση» (ο Ιωάννης Κασουλίδης την ονομάζει «ενδοκυπριακή») και πως οι Μητέρες Πατρίδες (βλέπε Ελλάδα και Τουρκία) και οι Εγγυήτριες Δυνάμεις (βλέπε Ελλάδα, Τουρκία και Ηνωμένο Βασίλειο) θα πρέπει να αφήσουν τους Κύπριους να βρουν μια λύση μεταξύ τους. Όλα αυτά ακούγονται πολύ λογικά και ανθρώπινα. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράματα.
Το Κυπριακό Πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα κοινοτικών διαταραχών. Το Κυπριακό Πρόβλημα είναι πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής της Κύπρου από μια ξένη στρατιωτική δύναμη, την Τουρκία. Αν και συμφωνώ με τον «ενδοκυπριακό διάλογο» ως μέσο οικοδόμησης εμπιστοσύνης, πιστεύω ότι όσο και να συζητούμε με τον Ταλάτ (ή τον κάθε Ταλάτ), αν δεν υποχωρήσει η Τουρκία δεν επανενώνεται η Κύπρος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν θα λυθεί το Κυπριακό. Το Κυπριακό μπορεί να λυθεί αλλά η Κύπρος δεν πρόκειται να επανενωθεί.
Προτού αρχίσουμε να διαπραγματευόμαστε μια (ενδο)κυπριακή λύση πρέπει να αποχωρήσουν τα Τουρκικά κατοχικά στρατεύματα απο το νησί. Επιτρέπεται να συζητούμε και να διαπραγματευόμαστε δήθεν (ενδο)κυπριακή λύση υπό την απειλή 40,000 Τούρκων στρατιωτών;
19/3/08
2/3/08
Μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς το ΟΧΙ
Τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο τοποθετούνται παραδοσιακά σε δύο αντίθετους πόλους, στα δύο άκρα: Δεξιά (ΔΗΣΥ) και Αριστερά (ΑΚΕΛ). Τα δύο αυτά κόμματα συνήθως «ελέγχουν» το 64% των Κυπρίων ψηφοφόρων. Το υπόλοιπο 36% των Κυπρίων φαίνεται να απορρίπτει αυτόν τον διπολικό κομματισμό και η ψήφος του διαμοιράζεται μεταξύ ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, κ.ά..
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό το «υπόλοιπο 36%» των Κυπρίων αποτέλεσε την βάση του 76% των υποστηρικτών του ΌΧΙ κατά το δημοψήφισμα του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν το 2004. Κατά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2008, αυτή η «βάση του ΟΧΙ» μοιράστηκε μεταξύ των υποψηφίων της Δεξιάς και της Αριστεράς. Με άλλα λόγια η ομάδα αυτή των πολιτών που το 2004 διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία, μέχρι το 2008 διασπάστηκε, κατι που άλλωστε ήταν και ο στόχος αυτών που επιδιώκουν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ομάδα αυτή του λαού, η οποία επεκτείνεται πέραν του κεντρώου χώρου, χρειάζεται ένα νέο ηγέτη ο οποίος κατανοεί, πιστεύει και εννοεί τη σημμασία του ΟΧΙ. Γιατί στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού, το ΝΑΙ (ή παρολίγον-ΝΑΙ) αποτελεί συνταγή υποχώρησης ενώ το ΟΧΙ μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό το «υπόλοιπο 36%» των Κυπρίων αποτέλεσε την βάση του 76% των υποστηρικτών του ΌΧΙ κατά το δημοψήφισμα του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν το 2004. Κατά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2008, αυτή η «βάση του ΟΧΙ» μοιράστηκε μεταξύ των υποψηφίων της Δεξιάς και της Αριστεράς. Με άλλα λόγια η ομάδα αυτή των πολιτών που το 2004 διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία, μέχρι το 2008 διασπάστηκε, κατι που άλλωστε ήταν και ο στόχος αυτών που επιδιώκουν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ομάδα αυτή του λαού, η οποία επεκτείνεται πέραν του κεντρώου χώρου, χρειάζεται ένα νέο ηγέτη ο οποίος κατανοεί, πιστεύει και εννοεί τη σημμασία του ΟΧΙ. Γιατί στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού, το ΝΑΙ (ή παρολίγον-ΝΑΙ) αποτελεί συνταγή υποχώρησης ενώ το ΟΧΙ μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)