Τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο τοποθετούνται παραδοσιακά σε δύο αντίθετους πόλους, στα δύο άκρα: Δεξιά (ΔΗΣΥ) και Αριστερά (ΑΚΕΛ). Τα δύο αυτά κόμματα συνήθως «ελέγχουν» το 64% των Κυπρίων ψηφοφόρων. Το υπόλοιπο 36% των Κυπρίων φαίνεται να απορρίπτει αυτόν τον διπολικό κομματισμό και η ψήφος του διαμοιράζεται μεταξύ ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, κ.ά..
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό το «υπόλοιπο 36%» των Κυπρίων αποτέλεσε την βάση του 76% των υποστηρικτών του ΌΧΙ κατά το δημοψήφισμα του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν το 2004. Κατά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2008, αυτή η «βάση του ΟΧΙ» μοιράστηκε μεταξύ των υποψηφίων της Δεξιάς και της Αριστεράς. Με άλλα λόγια η ομάδα αυτή των πολιτών που το 2004 διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία, μέχρι το 2008 διασπάστηκε, κατι που άλλωστε ήταν και ο στόχος αυτών που επιδιώκουν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ομάδα αυτή του λαού, η οποία επεκτείνεται πέραν του κεντρώου χώρου, χρειάζεται ένα νέο ηγέτη ο οποίος κατανοεί, πιστεύει και εννοεί τη σημμασία του ΟΧΙ. Γιατί στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού, το ΝΑΙ (ή παρολίγον-ΝΑΙ) αποτελεί συνταγή υποχώρησης ενώ το ΟΧΙ μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί.
