Έλληνας
της Διασποράς. «Απόδημος» όπως με αποκαλούν οι φίλοι στην Πατρίδα. Χιλιάδες
μίλια μακριά, το μυαλό και η καρδιά εκεί, στα σοκάκια της Πλάκας σαν
σουρουπώνει. Να συγκινούμαι βλέποντας την Ακρόπολη να παραμένει ακίνητη στα
πιστεύω της...αυτά που εμείς δεν πιστέψαμε (αφού δεν καταλάβαμε) ποτέ μας. Στα
σοκάκια της Λευκωσίας σαν ξημερώνει...να βλέπω τα τουρκάκια με τη ξιφολόγχη να
με εμποδίζουν να προχωρήσω...να πάω γονατιστός ως τον Απόστολο Αντρέα να
προσκυνήσω.
Τα
προβλήματα του τόπου πολλά και τεράστια – οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά,
υπαρξιακά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Τούρκος λυσσασμένος λύκος να
παραμονεύει και να «διαπραγματεύεται με καλή πίστη» (στην Κύπρο και σύντομα σε
Αιγαίο και Θράκη).
Στο
μεταξύ, στη Μύκονο, στη Σαντορίνη...να εξευτελίζεται το ανθρώπινο
είδος...δοξάζοντας το Greek Islands lifestyle!
Μια Ελλάδα
λοιπόν που μπαίνει πλέον στα ξένα πρωτοσέλιδα είτε για τα ρεζιλίκια με τον Yiani είτε για τα
μεθύσια και τα όργια των Εγγλέζων τουριστών στο Φαληράκι (και στην Αγία Νάπα
αφού τα ίδια ισχύουν και για Κύπρο).
Μια
Ελλάδα που δεν έχει πλέον χώρο για τα (νούσιμα) παιδιά της. Χιλιάδες Έλληνες
μεταναστεύουν για ένα καλύτερο μέλλον....για μια ζωή η οποία αν και δεν θα έχει
τον ήλιο και τη θάλασσα, τον Μαζωνάκη και την Πάολα...θα έχει μια κάποια
αξιοπρέπεια.
Γιατί
όσο καλά και να δουλέψει το Υπουργείο Οικονομικών (στην meta-Yiani εποχή),
όσοι φόροι και αν εισπραχθούν (από τον άμυαλο νεοέλληνα που νόμιζε πως
ξεγελούσε το κράτος τόσα χρόνια), όσα λιμάνια και νησιά και αν ξεπουλήσουμε
στους ξένους.....αν δεν καταφέρουμε να
αναζητήσουμε και να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας ως κράτος δεν πρόκειται να
επιβιώσουμε. Και το κράτος ξεκινά από τον Πολίτη.
