Ότι και να σας γράψω, όσο καλά και να το γράψω, όπως και να το ερμηνεύσετε, το θέμα είναι ένα: Yπάρχουν μανάδες που δεν θα ξαναφιλήσουν τον γιο τους στο μέτωπο. Υπάρχουν ορφανά παιδιά που δεν θα νιώσουν ξανά την αγκαλιά του πατέρα τους. Και όπως έχετε καταλάβει δεν αναφέρομαι στα αποτελέσματα της Τουρκικής εισβολής του 1974 αλλά στην πρόσφατη τραγωδία στο Μαρί. Μια τραγωδία που συνοψίζει και αντικατοπτρίζει την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Κυπριακό Κράτος (αλλά και ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος): να μην μπορεί να προστατέψει τους πολίτες που το υπηρετούν.
Για μένα η φωτιά από την έκρηξη στο Μαρί δεν έχει σβήσει...θα αναζωπυρωθεί και θα φέρει και άλλες πολλές, μεγαλύτερες εκρήξεις. Το Κράτος (και το Έθνος) καταρρέει (εδώ και δεκαετίες) οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, αλλά και ηθικά. Οι ηγέτες έχουν αποδεχθεί ανάξιοι αλλά και άτομα που δεν έχουν καν το σθένος να αναγνωρίσουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως (πιστεύω) είναι η απάθεια και η ηττοπάθεια του Λαού. Κάποιος φίλος, αληθινός πατριώτης, μου είπε κάποτε σχολιάζοντας τα χάλια μας: «Αποκλείεται να έχουμε εμείς το ίδιο DNA (γενετικό υλικό) με τους Αρχαίους Έλληνες». Μα το DNA δεν είναι αρκετό από μόνο του για να εγγυηθεί την επιβίωση του Ελληνισμού. Χρειάζεται σκληρή και ομαδική δουλειά και πάνω από όλα Εθνική Πολιτική (όχι κομματική) Συνείδηση. Όλα αυτά μας λείπουν αλλά ούτε καν το αναγνωρίζουμε. Ο Τούρκος καραδοκεί αλλά δεν βιάζεται: ξέρει πως ο Έλληνας μπορεί να καταστραφεί και από μόνος του. Εκτός και αν...
