Αρχές
του 2018 έχουμε Προεδρικές Εκλογές. Παραδοσιακά, στην Κύπρο οι (πιο πολλές)
οικογένειες είτε ανήκουν (είναι μέλη) είτε ψηφίζουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό
κόμμα.
«Ότι ψηφίσαμεν την προηγούμενη
φορά θα ψηφίσουμεν και τούτην…και τα παιδιά μας θα ψηφίσουν αυτόν που θα ψηφίσει
η οικογένεια (την δεύτερη Κυριακή σίγουρα...)».
Παρακολουθώντας
(εξ αποστάσεως) την προεκλογική εκστρατεία παρατηρώ δύο (τουλάχιστον) πράγματα:
1) οι θέσεις των υποψηφίων σε σοβαρά θέματα είναι «αόριστες»
και «γενικές»
2) οι Πολίτες δεν «προκαλούν» ούτε «αμφισβητούν» τους υποψήφιους
του κόμματος τους
Φυσικά,
το πρώτο είτε είναι σκόπιμο για να οδηγεί στο δεύτερο, είτε σημαίνει ότι οι
υποψήφιοι δεν έχουν ουσιαστικές, συγκεκριμένες και ανεπτυγμένες θέσεις στα
σοβαρά θέματα (εθνική κυριαρχία και επιβίωση, παιδεία, υγεία, οικονομία,
κ.τ.λ.).
Για
το καλό της (ημι)κατεχόμενης μας Πατρίδας, για το καλό της Δημοκρατίας…θα ήθελα
να δω τους Πολίτες να πιέσουν…να απαιτήσουν πιο πολλά από τους υποψηφίους,
ειδικά από αυτόν που σκέφτονται να ψηφίσουν. Τα πράγματα είναι δύσκολα για την
Κύπρο μας…ο επόμενος Πρόεδρος πρέπει να περάσει το stress test προτού εκλεγεί.
Δρ.
Στέλιος Γεωργιάδης
Οντάριο
- Καναδάς
